Co nam daje film?

  Instagram 📚    Catstagram 🐾🐈      Niech pierwszy rzuci saszetą kocich przysmaków ten kto nie oglądał serialu dla nastolatek, gdy już te nastoletnie lata przeminęły prawie z wiatrem. 🐾🐈🐾 The A List – recenzja, niekoniecznie w 100% merytoryczna. Temat serialu oklepany i przemielony jak dobra kocia karma. Na początek dostajemy grupkę nastolatków i obóz na wysepce Peregrine. Jak to w większości seriali o nastolatkach mamy bogatą „rozpieszczoną” dziewczynę, przymilającą się koleżankę, kogoś ostającego do przyjętych przez nastolatków norm społecznych, chłopaka w którym zakochała się bogata nastolatka, dwójkę opiekunów i oczywiście czarny charakter.               Bez szczegółów bo i po co, może Was zaciekawi i będziecie chcieli pooglądać ;)       Zaczyna się... nastolatkowo, nie potrafię tego wytłumaczyć, ale sam klimat serialu wskazuje docelowego obiorcę, ale się tym nie przejmujemy, kot...

Insta 🐾 Raz, dwa trzy. Kropla wody. Teraz do dziesięciu, baranki liczę. Raz... Czekaj co? Wstaję przerażony, otrzepuję z siebie kilkusetletnią pajęczynę i wgapiam się w ciemność. To sen? A może koszmar. Na całą moją nieszczęsną rodzinę, co tu się u licha wyprawia?! Rozmasowuje skronie zdrętwiałymi, zimnymi palcami, jakbym był zamknięty w lodowcu, ogromnej masie zamarzniętej wody, która miała zatrzymać czas, zło, świat, ogień... mnie. Na niedolę Świętowita, dlaczego ja? Patrzę na fałdy ziemi przede mną i zaczynam rozumieć. Przeklęte bóstwo ognia, zesłane w czeluści zimnej ziemi, zapomniane, znieważone i pogrzebane w końcu się obudziło. A tym bóstwem jestem ja. Tylko po co? Tyle razy mówiono mi, że nic nie znaczę, że ludzie mnie nie potrzebują, że moje wybory, moja moc niesie ze sobą jedynie pożogę. Cóż jednak tam stałem, obudzony, pełny sił... niekoniecznie rozbudzony jak się później okazało. Cały tekst :)   Ruszyłem pędem w przerażająco zimną ścianę zamarzniętej zie...

Historia ta, wydarzyła się tak dawno temu , że wielu nie zachowało wspomnienia o tych czasach. Świecie w którym rządziła magia i natura.  W pewnym starym, zniszczonym przez nieubłagany czas domu, mieszkała młoda dziewczyna, która marzyła o lepszym życiu. Envera pracowała w polu, każdego dnia niezależnie od pory roku; siała, zbierała, kosiła, nawoziła. Codzienność zlewała się w niewyraźny obraz , a ona nie miała wystarczającej wyobrazi aby go zrozumieć, bądź odpowiedniego pędzla, aby go przemalować. Jesienny wiatr smagał, kasztanowe włosy Envery i przyjemnie owiewał czoło na którym co chwilę pojawiały się krople potu. Jesień była najtrudniejszą porą roku na wsi – sianokosy, zbiory i magazynowanie zapasów na zimę. Młoda dziewczyna miała zbyt wiele pracy, zbyt mało sił, ale gdyby przestała, nie miałaby za co żyć, zostałaby wyrzucona z domu ciotki i zostawiona na pastwę okrutnego losu. Envera zarzuciła na plecy wiązanki słomy i powoli zaczęła iść w stronę domu, lecz wpierw musiała na...

Chciałem Cię ochronić, lecz nie zdołałem, chciałem zmienić świat a tak naprawdę go zrujnowałem. Przyszedł on w rękach niosą nic, a nicość ta jedynie zgubę wróżyła. Nie mając nic wzbudzał strach, nie mając nic to on był mistrzem gry. A ty? Zaraziłaś się złem, łkałaś, błagałaś, lecz na nic się to zdało. Z każdym dniem widziałem upadek, nie tylko Twój. Mosty padały, nie wznoszono nowych, ale to Twój los przesądził o tej decyzji. Nic wtedy nie mogłem zrobić, na nic me próby. On się zbliżał, Ty bezczynnie łkałaś. A ja? Rejestrowałem, zapamiętywałem i nie mogłem tego znieść. Każda chwila, każdy gest, wszystko przywodziło na myśl Ciebie, lecz Ciebie nie było. Złamał się Twój duch, a ja nie mogłem. 15 października 2005 Straciłem Cię na zawsze. Nie wytrzymałem. Świat poznał mój gniew. Już nigdy nie miałem być bezczynny, już nigdy. Koniec patrzenia, koniec bólu i cierpienia. Nastał nowy czas. Czas w którym zrodziły się Dollgury. Kolejna promocja, kolejna nie...

Wstałem dzisiaj rano z dziwnym przeświadczeniem, iż ktoś ma ze mną jakiś problem i się nie myliłem. Dosłownie każdy patrzył się na mnie jak na wariata. Podszedłem do Ateny zapytać skąd takie poruszenie na Olimpie, ale ta zbyła mnie parsknięciem i obróciwszy się na pięcie odeszła, widocznie popiera mojego brata… zołza. Lecz ja potężny władca, nie poddaje się. Kolejna próba. Pytam lekko chwiejącego się Dionizosa czy wie co to za ekscesy dzieją się w moim pałacu. – Dzeus, coś ty na tym moewtterze wypisywał… – Zadowolony uwiesił się na moim ramieniu. – Ale żeby tak od razu Iris cię zablokowała , tragedia. Tak jej się pomieszało, odkąd nie komunikujemy się przez tęczę, mówię ci bracie. Trzeba wiedzieć, kiedy z tronu zejść niepokonanym , czy jak to tam leciało… Powariowali ci bogowie, a to wszystko, odkąd te nieszczęsne wybory wygrał mój brat. Demokracja, kto o tym słyszał?! Grecy coś z tymi skorupkami wymyślali i trzeba było zdusić zarazę w zarodku, ale nie, przecież władza abs...

TO przyjaźń TO ściśnie za gardło, zaciśnie pętle wokół dłoni i otworzy oczy szerzej i szerzej, oby tylko później móc je zamknąć. Książka autorstwa Stephena Kinga jest porywającym powieścią, napisanym przecież przez samego Króla Horroru. Lecz ten tekst kryje w sobie o wiele więcej metafor niż można by mu przypisać, w pierwszym i najszybszym skojarzeniu wszystkie książki tego autora kojarzą się ze strachem, grozą i niesłabnącym lękiem. „To” jest poniekąd inne, opowiada historię siódemki dzieci, które jednoczą się w walce przeciwko złu, nie są obdarzeni magicznymi zdolnościami, wyszkolonymi w walce wojownikami, nawet nie posiadają pieniędzy które w książkach wielu autorów „lubią pomagać”. Zwykła, aczkolwiek niezwykła siódemka jednoczy się, aby pokonać czające się w kanałach zło, mają tylko siebie, swoja przyjaźń oraz odwagę, którą czerpią od siebie nawzajem. Ich motywacje w pierwszej fazie są dość proste, Billym Denbrough’em chce pomścić brata a przyjaciele mu w tym pomagają, lecz...